چندش آورترین حالت انتقادی داشتن به ی مجموعه یا هرچیزی اینه که خودتو ازش جدا فرض کنی و از بیرون نقدش کنی.مثلا استاد دانشگاه یا دانشجو باشی و بدون اینکه هیچ مسئولیتی رو روی دوش خودت حس کنی منتقد تند و خشنی باشی.

حتی تو بدترین حالتش که رابطه ی ظالم و مظلوم هست خدا مظلوم رو به خاطر منفعل بودنش مواخذه می‌کنه.البته که متاسفانه بعضا منفعل نبودن رو با حرف زدن و ژست اپوزوسیون گرفتن و بیرون کردن خودمون از دایره و مخالف وضعیت موجود بودن اشتباه میگیرم و به همین بسنده میکنیم.

کمترین هزینه رو هم که لحن بیان داره ی عشوه ای میایم و باد به غبغب میندازیم و میگیم ریشوها همه جا رو گرفتن و قص/قس علی هذا...